Λανθάνον

Έλα να χάσουμε κάθε ελπίδα

Να ζωγραφίζουμε με τη σκόνη

Και να χειροτεχνούμε με κραυγές

Να διαλύουμε κάστρα στην άμμο

Και να κλαίμε όταν τα παίρνει το κύμα

Να κολυμπάμε στη στεριά

Και να στερεώνουμε ξενύχτια στα περβάζια 

Να μεθάμε σε αίθουσες συνεδρίων

Και να φιλοσοφούμε στα καταγώγια

Να μετανιώνουμε ότι όμορφο κάναμε

Γιατί δεν υπολογίσαμε την ασχήμια του κόσμου

Να χλευάζουμε τα δειλινά

Γιατί τ’ αγαπούν οι ποιητές

Να γκρεμιζόμαστε κάθε βράδυ

Και να ξυπνάμε κάθε πρωί

Γυμνοί από όνειρα σχέδια οράματα

Με μια λέξη στα χείλια

Την αφήνω σε σένα.

Τάσεις φυγής

"Φεύγω για να βρω τον ευατό μου", είπες.

Ήπια μια γουλιά
και γέλασα γλυκόπικρα
γιατί ξέρω
(καταλάθος και ξέμπαρκα, θα το παραδεχθώ)
αυτό που δεν ξέρεις.

Ο εαυτός σου είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να χάσεις.

Αποδιάρθρωσε τον, κάνε τον κομμάτια, ψηλάφισε τον
νιώσε πόσα χάδια μιας γυναίκας απ' τη χιλή
και πόσος ιδρώτας ενός άντρα από το μαρόκο
βρίσκεται στις συνάψεις αυτού που
αλαζονικά και υπεροπτικά
αποκαλείς εγώ

Συναρμολόγησε τον
τρυφερά και καρτερικά

Τότε,
και μόνο τότε,
θα νιώσεις το ένα χιλιοστό της αλήθειας του κόσμου

Μείνε για να τον απωλέσεις
καλέ μου φίλε.

(Για το ρήμαγμα δε της ζωής
"στην κώχη τούτη τη μικρή"
τα 'πε άλλος, καλύτερα από μένα.)

Προλεγόμενα

Ποτέ σου μην ξεχνάς 

Πως η ασάφεια είναι το ύστατο καταφύγιο

Όσων δεν έχουν τι να πουν

Κι όταν ανοίγεις στόμα

Ή πιάνεις το μολύβι

Να επιδιώκεις τη μία και μοναδική ερμηνεία

Αυτών που λες κι αυτών που γράφεις

Καθώς ένα μαχαίρι

Έχει μόνο μια κόψη

Οδηγίες για την επανάληψη του ίδιου λάθους

Εκεί που εσύ βλέπεις τη μακάρια γαλήνη

Ένας σοφός βλέπει τις προϋποθέσεις της έκρηξης

Γιατί αυτή είναι εκεί

Προειδοποιεί

Φωνάζει πως θα συμβεί

Καθιστά σαφές πως συσσωρεύει τις συνθήκες ύπαρξης της

Ναι ρε, αλλά εγώ θέλω να κυνηγήσω πεταλούδες.

Και μένεις με το στόμα ανοιχτό

Να κοιτάς τον εαυτό σου να γίνεται θρύψαλα.

Σύνθημα σε τοίχο

Το άρωμα σου δεν γκουγκλάρεται.

(Ευτυχώς.)

Tabula rasa

Θα τό θελα να γράψω άλλο ένα

Έτσι, για το τέλος

Μα το φορτίο αποδείχθηκε βαρύ,

Πολύ βαρύ

Και στέρεψα από λέξεις

Οι σελίδες στα βιβλία ξεθωριάσανε

Οι φωνές απ' τα τραγούδια γίναν θόρυβος λευκός

Κι οι φίλοι μου σιγήσανε

Έλα και τάισε με.

Μικρόκοσμος

Τόσα έτη φωτός, τόσα λούμενς, τόσα κέλβιν

Τόσα στ' αστέρια πάμε, τόσα αστέρι μου φεγγάρι μου, τόσα θέλω να ζήσω σαν τ' αστέρια

Ψηλά:

Εκατομμύρια υπέροχες πυγολαμπίδες

Έτοιμα να δώσουνε μισθά σ' ακαδημίες

Ικανά να σώσουνε βραδιές σχεδόν ερωτευμένων

Χαμηλά:

Ένας χαμάλης ανημπορεί να νιώσει το κορμί του

Μια πουτάνα μετράει τους μώλωπες της

Ένας τρελός μετράει κρίκους στην αλυσίδα του

Σε όλες τις Καλκούτες του πλανήτη

Ο γερό-Ναζίμ έβγαλε τη γλώσσα του στ' αστέρια

Οι επιστήμονες δεν έχασαν καιρό

Πήραν τα μέτρα της

Και μονομιάς την κόψανε

Οι καλλιτέχνες χειροκρότησαν.

Ας είναι

Χαλάλι, λοιπόν.

Ας μην ξαναγραφτεί κανένα ποίημα

Ας μην ξαναζωγραφιστεί κανένας πίνακας

Ας μην ξανατραγουδηθεί κανένα άσμα

Ας μην ξαναγυριστεί καμιά ταινία

Ας μην ξαναειπωθεί καμιά θεωρία

Ας μην ξαναχτιστεί κανένα μουσείο

Ας μην.

Γιατί όλα θα τ' αντάλλαζα

Αν κάπως, κάπου, κάποτε

Δυο σώματα αγκαλιάζονταν

Με τόσο σθένος, πάθος κι ένταση

Που καμιά τέχνη δε θα 'ταν αρκετή

Να τα χωρέσει μέσα της

Αν είχαμε ένα χιλιοστό από τη δύναμη τους.

Άνθρακας δώδεκα

Μου το πες μια φορά:

Να δώσω καύσιμο στο πυρ σου

Κι ο αφελής παρήγγειλα

Τόνους από άνθρακα

Να βάλεις στο καμίνι σου

Να ζεσταθώ κι εγώ

Μα εσύ τον αποθήκευσες

Και σα μαστόρισσα

Τον δούλεψες ανήλιαγα

Έλαμψες ολόκληρη σα κρύσταλλο

Και τώρα

Η ψυχή σου είναι τόσο σκληρή

Π' ούτε διαμάντι δε μπορεί να τη χαράξει

Μνημείο

Κάποτε θα γράψουν σε μια πλατεία:

«ο κόσμος σώθηκε»

Και το εγγόνι σου

(το εγγόνι των ανθρώπων)

Θα κλάψει από χαρά

Όταν κάτω απ’ την επιγραφή

Διαβάσει τ’ όνομα σου

Κυνισμός

Έχασες, είπες

Πως παραιτείσαι, είπες

Κι αλύχτησες γελώντας

Παρ’ όλα αυτά

Η ετυμολογία σε προδίδει

Ξέρεις πολύ καλά

Πως το σκυλί σηκώνεται

Τα δόντια του μας δείχνει

Κι ετοιμάζεται

Σκληρό κι αγέρωχο

Για την επόμενη του μάχη

Σφηνάκια

Στο πιώμα τα σφηνάκια απαγορεύονται

Πρέπει να κατακτήσεις τη λεπτή τέχνη της μεθοδικότητας

Την προσεκτική ανάβαση

Και την αχαλίνωτη πτώση

Στην ποίηση τα σφηνάκια επιβάλλονται

Να πάλλεται πρέπει

Βιαίως το κρανίο

Παγκόσμια έλξη

Και ξέρεις πως λυπάμαι

Ερωτευμένους αφελείς

Που λένε πως στα σύννεφα πετούν

Κι ο κόσμος τους ανήκει

Γιατί δε μάθανε ποτέ

Όπως εγώ

Πως κάθε ολοκληρωτικό συναίσθημα

Υπακούει - καθολικά, πειθήνια

Στο νόμο της βαρύτητας

Τα πόδια πατάνε γερά στο χώμα

Κι ο κόσμος ξανοίγεται
Για να τον κατακτήσεις.

Νόημα

Ακούγεται στην πιάτσα

Πως ψάχνεις της ζωής το νόημα

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα

Τα χρόνια θα περάσουν

Τα όμορφα πρόσωπα μας

Θα γεμίσουν μ’ ακόμα πιο όμορφες ρυτίδες

Τα αρτιμελή μας χέρια

Θα κερδίσουνε σε τέχνη ότι χάνουνε σε δύναμη

Τα διαυγή μας πνεύματα

Στο ρελαντί τους θα φωτοβολούν μεστότητα

Οι έρωτες του παρελθόντος

Θα γίνουν σκιές παχιές

Που θα επουλώσουν τα εγκαύματα

Κι όταν, περιτριγυρισμένη από συγγενείς

Αφουγκραστείς πως αυτή ‘ναι η ώρα
Ψύχραιμα και γαλήνια

Θα εκραγείς σαν υπερκαινοφανής

Καθώς θα νιώσεις τα κύτταρα σου ν’ αναρωτιούνται

Μία μόνο ερώτηση

Το περιβόλι που με σύνεση και μόχθο έπλασες

Ποιος τώρα θα φροντίσει

(Τη στιγμή που παραδίπλα

ένας ολιγόψυχος

θ’ αναρωτιέται

ποιος θα καθαρίσει τα ξερατά που σκόρπισε)

O Βασίλης

Ο Βασίλης είναι καλό παιδί

Ο Βασίλης είναι έξω καρδιά

Ο Βασίλης περπατά μ’ αυτοπεποίθηση

Ο Βασίλης έχει άποψη

Ο Βασίλης κοιμάται άνετα τα βράδια

Ο Βασίλης δε μετανιώνει για τίποτα

Ο Βασίλης τρώει και πίνει

Ο Βασίλης γαμάει μουνάκια

Ο Βασίλης ερωτεύεται τον εαυτό του

Ο Βασίλης χέζει απ’ το στόμα

Κι εγώ, καβατζωμένος στη γωνίτσα μου,
Δεν ονειρεύομαι πια θάλασσες, ήλιο κι έρωτα
Δεν ονειρεύομαι πια την αλλαγή των πραγμάτων

Ονειρεύομαι μόνο έναν κόσμο στον οποίο

Ο Βασίλης πνίγεται μέσα στα σκατά του.

Λουλούδι

Κι αν ποτέ κατηγορήσεις τον εαυτό σου

Που δε μπόρεσες να δεις την ομορφιά σ’ ένα λουλούδι

Νιώσε περήφανη γιατί

Διαθέτεις το πιο σπάνιο απ’ όλα τα χαρίσματα

Μπορείς να δεις την ομορφιά

Αυτού που το φροντίζει

Detournement

Λένε πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις

Μα εγώ, φανατικός εικονομάχος,

Θα συνεχίσω  για χρόνια και για χρόνια

Να ψάχνω αυτή τη μόνη λέξη

Που να αξίζει όσο οι χίλιες εικόνες σου