Σύνθημα σε τοίχο

Το άρωμα σου δεν γκουγκλάρεται.

(Ευτυχώς.)

Tabula rasa

Θα τό θελα να γράψω άλλο ένα

Έτσι, για το τέλος

Μα το φορτίο αποδείχθηκε βαρύ,

Πολύ βαρύ

Και στέρεψα από λέξεις

Οι σελίδες στα βιβλία ξεθωριάσανε

Οι φωνές απ' τα τραγούδια γίναν θόρυβος λευκός

Κι οι φίλοι μου σιγήσανε

Έλα και τάισε με.

Μικρόκοσμος

Τόσα έτη φωτός, τόσα λούμενς, τόσα κέλβιν

Τόσα στ' αστέρια πάμε, τόσα αστέρι μου φεγγάρι μου, τόσα θέλω να ζήσω σαν τ' αστέρια

Ψηλά:

Εκατομμύρια υπέροχες πυγολαμπίδες

Έτοιμα να δώσουνε μισθά σ' ακαδημίες

Ικανά να σώσουνε βραδιές σχεδόν ερωτευμένων

Χαμηλά:

Ένας χαμάλης ανημπορεί να νιώσει το κορμί του

Μια πουτάνα μετράει τους μώλωπες της

Ένας τρελός μετράει κρίκους στην αλυσίδα του

Σε όλες τις Καλκούτες του πλανήτη

Ο γερό-Ναζίμ έβγαλε τη γλώσσα του στ' αστέρια

Οι επιστήμονες δεν έχασαν καιρό

Πήραν τα μέτρα της

Και μονομιάς την κόψανε

Οι καλλιτέχνες χειροκρότησαν.

Ας είναι

Χαλάλι, λοιπόν.

Ας μην ξαναγραφτεί κανένα ποίημα

Ας μην ξαναζωγραφιστεί κανένας πίνακας

Ας μην ξανατραγουδηθεί κανένα άσμα

Ας μην ξαναγυριστεί καμιά ταινία

Ας μην ξαναειπωθεί καμιά θεωρία

Ας μην ξαναχτιστεί κανένα μουσείο

Ας μην.

Γιατί όλα θα τ' αντάλλαζα

Αν κάπως, κάπου, κάποτε

Δυο σώματα αγκαλιάζονταν

Με τόσο σθένος, πάθος κι ένταση

Που καμιά τέχνη δε θα 'ταν αρκετή

Να τα χωρέσει μέσα της

Αν είχαμε ένα χιλιοστό από τη δύναμη τους.

Άνθρακας δώδεκα

Μου το πες μια φορά:

Να δώσω καύσιμο στο πυρ σου

Κι ο αφελής παρήγγειλα

Τόνους από άνθρακα

Να βάλεις στο καμίνι σου

Να ζεσταθώ κι εγώ

Μα εσύ τον αποθήκευσες

Και σα μαστόρισσα

Τον δούλεψες ανήλιαγα

Έλαμψες ολόκληρη σα κρύσταλλο

Και τώρα

Η ψυχή σου είναι τόσο σκληρή

Π' ούτε διαμάντι δε μπορεί να τη χαράξει

Μνημείο

Κάποτε θα γράψουν σε μια πλατεία:

«ο κόσμος σώθηκε»

Και το εγγόνι σου

(το εγγόνι των ανθρώπων)

Θα κλάψει από χαρά

Όταν κάτω απ’ την επιγραφή

Διαβάσει τ’ όνομα σου

Κυνισμός

Έχασες, είπες

Πως παραιτείσαι, είπες

Κι αλύχτησες γελώντας

Παρ’ όλα αυτά

Η ετυμολογία σε προδίδει

Ξέρεις πολύ καλά

Πως το σκυλί σηκώνεται

Τα δόντια του μας δείχνει

Κι ετοιμάζεται

Σκληρό κι αγέρωχο

Για την επόμενη του μάχη

Σφηνάκια

Στο πιώμα τα σφηνάκια απαγορεύονται

Πρέπει να κατακτήσεις τη λεπτή τέχνη της μεθοδικότητας

Την προσεκτική ανάβαση

Και την αχαλίνωτη πτώση

Στην ποίηση τα σφηνάκια επιβάλλονται

Να πάλλεται πρέπει

Βιαίως το κρανίο

Παγκόσμια έλξη

Και ξέρεις πως λυπάμαι

Ερωτευμένους αφελείς

Που λένε πως στα σύννεφα πετούν

Κι ο κόσμος τους ανήκει

Γιατί δε μάθανε ποτέ

Όπως εγώ

Πως κάθε ολοκληρωτικό συναίσθημα

Υπακούει - καθολικά, πειθήνια

Στο νόμο της βαρύτητας

Τα πόδια πατάνε γερά στο χώμα

Κι ο κόσμος ξανοίγεται
Για να τον κατακτήσεις.

Νόημα

Ακούγεται στην πιάτσα

Πως ψάχνεις της ζωής το νόημα

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα

Τα χρόνια θα περάσουν

Τα όμορφα πρόσωπα μας

Θα γεμίσουν μ’ ακόμα πιο όμορφες ρυτίδες

Τα αρτιμελή μας χέρια

Θα κερδίσουνε σε τέχνη ότι χάνουνε σε δύναμη

Τα διαυγή μας πνεύματα

Στο ρελαντί τους θα φωτοβολούν μεστότητα

Οι έρωτες του παρελθόντος

Θα γίνουν σκιές παχιές

Που θα επουλώσουν τα εγκαύματα

Κι όταν, περιτριγυρισμένη από συγγενείς

Αφουγκραστείς πως αυτή ‘ναι η ώρα
Ψύχραιμα και γαλήνια

Θα εκραγείς σαν υπερκαινοφανής

Καθώς θα νιώσεις τα κύτταρα σου ν’ αναρωτιούνται

Μία μόνο ερώτηση

Το περιβόλι που με σύνεση και μόχθο έπλασες

Ποιος τώρα θα φροντίσει

(Τη στιγμή που παραδίπλα

ένας ολιγόψυχος

θ’ αναρωτιέται

ποιος θα καθαρίσει τα ξερατά που σκόρπισε)

O Βασίλης

Ο Βασίλης είναι καλό παιδί

Ο Βασίλης είναι έξω καρδιά

Ο Βασίλης περπατά μ’ αυτοπεποίθηση

Ο Βασίλης έχει άποψη

Ο Βασίλης κοιμάται άνετα τα βράδια

Ο Βασίλης δε μετανιώνει για τίποτα

Ο Βασίλης τρώει και πίνει

Ο Βασίλης γαμάει μουνάκια

Ο Βασίλης ερωτεύεται τον εαυτό του

Ο Βασίλης χέζει απ’ το στόμα

Κι εγώ, καβατζωμένος στη γωνίτσα μου,
Δεν ονειρεύομαι πια θάλασσες, ήλιο κι έρωτα
Δεν ονειρεύομαι πια την αλλαγή των πραγμάτων

Ονειρεύομαι μόνο έναν κόσμο στον οποίο

Ο Βασίλης πνίγεται μέσα στα σκατά του.

Λουλούδι

Κι αν ποτέ κατηγορήσεις τον εαυτό σου

Που δε μπόρεσες να δεις την ομορφιά σ’ ένα λουλούδι

Νιώσε περήφανη γιατί

Διαθέτεις το πιο σπάνιο απ’ όλα τα χαρίσματα

Μπορείς να δεις την ομορφιά

Αυτού που το φροντίζει

Detournement

Λένε πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις

Μα εγώ, φανατικός εικονομάχος,

Θα συνεχίσω  για χρόνια και για χρόνια

Να ψάχνω αυτή τη μόνη λέξη

Που να αξίζει όσο οι χίλιες εικόνες σου