Τα χαρακώματα μη τα φοβάστε,
Τα χαρακώματα είναι για τους λίγους.
Για τους περισσότερους είναι ένα γραφειάκι,
Από δω κάνα ντάτα έντρι για τροχιές των βλημάτων,
Απο κει κάνα λογιστικό φύλλο μισθοδοσίας.
Τα μικρά σημαιάκια ωστόσο σηκώνονται,
Σαν αμφιταλαντευόμενη πρωινή στύση.
Ο ένας ένα λάβαρο της άεκ,
Ο άλλος ένα ραπ καπνογόνο,
Ο τρίτος το πι εϊτς ντι του.
Κι ενώ νομίζατε πως κλαίει, η άννα περιμάζεψε, μπάλωσε, μάνταρε
Μια ξεθωριασμένη κόκκινη σημαία.
Ξέρω γω, κι άσε τους μαλάκες να το σκέφτονται.
