Κι όταν η Μήδεια μεμιάς κλατάρει και σαλέψει
το Μέρμερο όταν τον ζώσουν φίδια μαύρα
και κεταμίνη μες στα σπλάχνα του του Φέρητα κυλήσει
και τάφος ανοιξιάτικος τα πρώτα χιόνια πιει
θα ‘ναι η ώρα που κοράκια θ’ ανατέλλουν
και στέκονται σαν κάμερες το αίμα της να πιουν
σαν θεατές ζητούν εκδίκηση να πάρουν
την κάθαρση στα μέσα τους να την καταναλώσουν
και πάνω στα
παντζούρια της εκδίκηση να γράψουν
Τότε είναι εγώ που θα καταλαγιάσω
παιδί της Γαίας του Ουρανού Θεός ανάμεσα τους
θα με ξεχάσουν μονομιάς στα σπλάχνα μου τον Δία
τα τέκνα μου που ρήμαξα δικαίωμα γιατί είχα
κι η Ρέα στη γωνιά θα κλαίει σιωπηλά
γιατί γυναικά είναι κι αυτή καθώς η μητροκτόνα
και ξέρει πως εγώ μπορώ αυτό που δε μπορεί
Κανίβαλοι αδέρφια μου σταθείτε εδώ σιμά μου
Τιτάνα αναγνωρίστε με σταυρώστε την καριόλα.
