Και ξέρεις πως πάντοτε με τρόμαζαν τα καλοκαίρια γιατί με
τρόμαζε η γαλήνη που νιώθω όταν ξέρω πως δεν μπορώ να σε δω και όλα είναι πιο
απλά και μετρήσιμα και υπάρχει αυτό το μέρος που μπορώ να κρυφτώ αλλά πάντα τα
καταφύγια είναι τρομακτικά έτσι δεν είναι είναι τρυφερή αγκαλιά σε βομβαρδισμένο
τοπίο κι είναι η προσμονή πως όταν βγούμε έξω τα πράγματα θα ‘ναι καλύτερα και ήμασταν κάποτε κάτω από ένα δέντρο και
είπα τι όμορφοι που είμαστε κάτω από το δέντρο και είπες τι όμορφο που είναι το
δέντρο που είναι πάνω από μας και έκανε ζέστη και κάπου πίσω έπαιζε κάνεις
κύκλους όπως κάνουν οι δίσκοι αγκαλιά με μια φιάλη ουίσκι και δε μας ένοιαζε ό,τι
ξέραμε πως θα μας νοιάξει αργότερα σα να λέμε ένα δύο ευρώ για να βγει η μέρα ή
σα να λέμε ποιον θα ‘χουμε δίπλα μας σε είκοσι χρόνια μετά αέρας το σούρουπο
στην ακροθαλασσιά και κρύο στάση οκλαδόν και χλιαρή μπίρα στο χέρι και να
σκέφτομαι στίχους που θα 'θελα να χω γράψει μα μου τους πρόλαβαν άλλοι όπως ένας ιταλός πες μου το αγαπημένο σου μέρος στη γη εδώ μαζί σου κι αργότερα ύπνος με
ανοιχτά παράθυρα λέω πως είναι για να κάνει δροσιά αλλά είναι στην
πραγματικότητα γιατί περιμένω να έρθεις εσύ κι ύστερα το ξημέρωμα βαρύ και
σκοτεινό κι ο καφές βαρύς αλλά πως αλλιώς και δώστου καλημέρα σας τι κάνετε και
δως του πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω και δώστου καταπιεσμένες
χριστοπαναγίες και να περιμένω την ώρα που θα σχολάσω για να περιμένω την
επόμενη που θα ξαναδουλέψω και μετά το μεσημέρι που έχω βάλει τα τζιτζίκια να
παίζουν στο γιουτιούμπ γιατί εδώ που αναπνέουμε δεν υπάρχουν τζιτζίκια να σκέφτομαι
πως η ζωή είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει ως τώρα να σκέφτομαι πως η ζωή είναι
ότι πιο όμορφο έχω κάνει ως τώρα και να σκέφτομαι πως πρέπει να ξέρεις πως
πραγματικά πρέπει να ξέρεις πως κάποτε θα γράφω χωρίς σημεία στίξης γιατί είναι
τόσα αυτά που πρέπει να σου πω κι ο χρόνος τελειώνει
