Νοσταλγία για διάφορα πραματάκια που δε φαίνονται τόσο συναρπαστικά αλλά είναι

Θέλω πίσω το καλό μου πενηνταράκι παπί

Θέλω πίσω εκείνο το υγρό, κρύο σπίτι

Θέλω πίσω το νόκια τριάντα τρία δέκα

Θέλω πίσω εκείνο το βιβλίο που δάνεισα και δεν πήρα ποτέ πίσω

Θέλω πίσω το χαλασμένο ηχείο με τις πειραγμένες συχνότητες

Θέλω πίσω εκείνο το απόγευμα

Θέλω πίσω και το επόμενο απόγευμα

Θέλω πίσω αυτά τα τέσσερα μποφόρ

Θέλω πίσω το τριακοστό έβδομο τσιγάρο εκείνης της βραδιάς

Θέλω πίσω τα αστεία που λέγονται στις τέσσερις το πρωί

Θέλω πίσω ό,τι αγάπησα και πια δεν αγαπώ

Θέλω πίσω τα πλαστικά καλαμάκια

Χρονικό που ποτέ δε γράφτηκε

 

... Φυσικά, όλα άρχισαν να εκφυλίζονται όταν το σύστημα καλωδιώσεων κρίθηκε παρωχημένο κι αντικαταστάθηκε από την ασύρματη μετάδοση ύλης κι ενέργειας. Οι μεγάλες μαύρες πολιτείες σωλήνων, αγωγών κι οπτικών ινών που συντηρούσαν κι επέτρεπαν τη μεταφορά πραγμάτων κι εννοιών εμφανίστηκαν ως ενεργοβόρες και μη αισθητικές, και από τα λαγούμια τους, απουσία ηλεκτρισμού, ξεπήδησαν νέα ζωικά και φυτικά είδη. Η λεπτή ισορροπία που ως τότε συντηρούνταν, κανείς δε μπορεί να πει με ακρίβεια πως, διαταράχτηκε, και στην αρχή φάνηκε γεγονός αμελητέο πως κάποια στιγμή ένας υδραυλικός αεροχημάτων ονόματι Τόμας παρατήρησε ένα πίξελ στα κάτω δεξιά ενός πίνακα ελέγχου. Η παρακμή συνέβη ως κάθε τέτοια που σέβεται τον εαυτό της, όχι ως κατάρρευση κτιρίου υπό την επίδραση μηχανοχημικού φορτίου, αλλά ως αμμουδένιο κάστρο στη διαχωριστική γραμμή θάλασσας και παραλίας, με ένα όμορφο απογευματινό κυματάκι να μεταβάλλει τα σύνορα τους. Πρώτα παραμορφώθηκαν οι στατικές όψεις της επιφάνειας του οικοδομήματος και στη συνέχεια η διαδικασία επεκτάθηκε στην εσωτερική δομή. Κάπως έτσι, ο Μπερνάρντο χώρισε με τη Τζέην (ήταν πρωί, είχαν φάει ομελέτα, είπε βαρέθηκα, έφυγε), ένα μεταγωγικό αστόχησε στο είκοστο έβδομο χιλιόμετρο της πολιτείας του Νέου Κάνσας στη ζούγκλα του όγδοου πλανήτη του Αλδεβαράν, μια πυρηνική σχάση στη ζώνη του Άντερσον μετέβαλλε τον Αλγόριθμο της Αναπαράστασης που κυβερνούσε τη σχέση Μητροπόλεων και Αποικιών, με τρόπο μη αιτιοκρατικά επιδιορθούμενο. Λίγο πριν το τέλος, ένας ρακοσυλλέκτης κάπου στα ανοιχτά μιας περιοχής σαν όλες τις άλλες, κι ενώ η ψευδαίσθηση της επιβίωσης του συστήματος είχε παραμείνει αλώβητη διότι κανείς δε μπορούσε να είναι σίγουρος για το αντίθετο, είπε στον αντλιοκράτορα που συνάντησε στα βάθη της ερήμου (κι αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία που καταγράφτηκε): ας πιούμε όσο περισσότερο αλκοόλ μπορούμε.

Ύστερα, ένα ή δυο χρόνια μετά, έσβησε.