Η μνήμη του μέλλοντος

Κι όταν άλλη μια μέρα τρομακτική κι αλλόκοτη

πλησιάζει στο τέλος της

Όταν δεν ξέρεις τι χάνεται και τι μένει

κι αυτά που 'θελες να χαθούν

παρακαλάς να μείνουν

Όταν ακόμα κι αυτοί που σιχαινόσουν να χαιρετάς

εύχεσαι να σου δώσουν για λίγο το χέρι τους

να το χαϊδέψεις να το μετρήσεις

Τότε γυρνάω σπίτι 

και αναζητώ στις γωνιές των σεντονιών

και σε ρούχα λερωμένα και μιαρά

το άρωμα σου

αυτό που απαγορεύεται

Και ξέρεις γιατί;

Όχι γιατί ξεχνιέμαι

Αλλά γιατί ορκίζομαι

να θυμάμαι για παντά

Δες το κι αυτό, αν θες

ως μια μορφή κοινωνικής ευθύνης.