Λανθάνον

Έλα να χάσουμε κάθε ελπίδα

Να ζωγραφίζουμε με τη σκόνη

Και να χειροτεχνούμε με κραυγές

Να διαλύουμε κάστρα στην άμμο

Και να κλαίμε όταν τα παίρνει το κύμα

Να κολυμπάμε στη στεριά

Και να στερεώνουμε ξενύχτια στα περβάζια 

Να μεθάμε σε αίθουσες συνεδρίων

Και να φιλοσοφούμε στα καταγώγια

Να μετανιώνουμε ότι όμορφο κάναμε

Γιατί δεν υπολογίσαμε την ασχήμια του κόσμου

Να χλευάζουμε τα δειλινά

Γιατί τ’ αγαπούν οι ποιητές

Να γκρεμιζόμαστε κάθε βράδυ

Και να ξυπνάμε κάθε πρωί

Γυμνοί από όνειρα σχέδια οράματα

Με μια λέξη στα χείλια

Την αφήνω σε σένα.

Τάσεις φυγής

"Φεύγω για να βρω τον ευατό μου", είπες.

Ήπια μια γουλιά
και γέλασα γλυκόπικρα
γιατί ξέρω
(καταλάθος και ξέμπαρκα, θα το παραδεχθώ)
αυτό που δεν ξέρεις.

Ο εαυτός σου είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να χάσεις.

Αποδιάρθρωσε τον, κάνε τον κομμάτια, ψηλάφισε τον
νιώσε πόσα χάδια μιας γυναίκας απ' τη χιλή
και πόσος ιδρώτας ενός άντρα από το μαρόκο
βρίσκεται στις συνάψεις αυτού που
αλαζονικά και υπεροπτικά
αποκαλείς εγώ

Συναρμολόγησε τον
τρυφερά και καρτερικά

Τότε,
και μόνο τότε,
θα νιώσεις το ένα χιλιοστό της αλήθειας του κόσμου

Μείνε για να τον απωλέσεις
καλέ μου φίλε.

(Για το ρήμαγμα δε της ζωής
"στην κώχη τούτη τη μικρή"
τα 'πε άλλος, καλύτερα από μένα.)